مراقب باشیم بزرگداشت حوادث انقلاب تبدیل به کلیشه نشود

به گزارش قاصدنیوز، حسن رحیم‌پورازغدی، از اعضای حقیقی شورای عالی انقلاب فرهنگی در سلسله جلسات بازخوانی وقایع انقلاب اسلامی که در حسینیه مرحوم آیت‌الله سید جواد خامنه‌ای برگزار با بیان اینکه باید با برگزاری این‌گونه‌ جلسات تلاش کنیم بزرگداشت حوادث سال 56 و 57 کلیشه‌ای نشود، عنوان کرد: این نهضت از سال 42 تا 57 شکل گرفت که تغییر تاریخ یک ملت در جهان اسلام و بلکه بشریت، از تأثیرات انقلاب اسلامی است به گونه‌ای که امروز اسلام مرکز جهان شده است.

 

وی حادثه 23 آذرماه را یکی از حلقه‌های اصلی ماه‌های آخر بهمن‌ماه 57 معرفی کرد و گفت: از اول سال 56 انقلاب یک روندی را دنبال می‌کرد و از اواخر 56 تیپ دیگری در جریان بود، خاصه از شهریور 57 به بعد شرایط ملتهب‌تر شد، البته به جز شهیدان جمال فرید‌زاده و احمد عرفانی در مشهد شهدای دیگری نداشتیم و عمق این فاجعه در تهران روی داد.

 

رسم‌ها نباید تغییر کنند 

این عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی، خاطره‌گویی‌ را تنها یک عکس از یک واقعیت خواند و بیان کرد: من آن روزها 14 ساله بودم و با آن اقتضائات سنی جریانات را می‌دیدم و خاطرات را از دیدگاه خودم تعریف می‌کنم، گروه‌های بسیاری برای به ثمر نشستن انقلاب زحمت کشیدند، اما افرادی همچون شیخ علی تهرانی و برخی چریک‌های فدایی و یا مجاهدین خلق بعدها تغییر موضع دادند؛ بعد انقلاب خیلی اسم‌ها تغییر کرد، ولی توجه داشته باشیم که بسیاری از رسم‌ها نباید تغییر کند. 

 

وی اضافه کرد: تعریف بسیاری از جریانات، تنها برای رسیدن به این مقدمه است که مهم‌تر از نقل خاطرات، خود جریان انقلاب است زیرا بسیاری از آن‌ها برنامه‌ریزی نشده بود مثل تحصن بیمارستان امام رضا(ع) که یکباره پیش آمد؛ شهید هاشمی‌نژاد پیشرو جریانات تندرو انقلاب بود لذا هرگز نمی‌توان نقش وی را از تاریخ حوادث سال 57 حذف کرد.

 

ایستاده سخنرانی می‌کنم

رحیم‌پورازغدی با اشاره به سخن شهید هاشمی‌نژاد قبل از شهریور 57 که در جمع تظاهرکنندگان عنوان کرد: «من ممنوع المنبر هستم، پس ایستاده سخنرانی می‌کنم»، ابراز کرد: بعد از این سخنرانی مردم با پایکوبی در خیابان و سردادن شعار «برابری، برادری، حکومت عدل علی» راهپیمایی را آغاز کردند و در خیابان‌های بعدی نیز با شعارهای «استقلال، آزادی، حکومت عدل علی»، «می‌کشم می‌کشم آنکه برادرم کشت» و یا «تنها ره رهایی جنگ مسلحانه است» ادامه یافت.

 

وی با بیان اینکه شهیدان مهدی‌زاده و حسن‌زاده در خیابان طبرسی طی این ایام به شهادت رسیدند، اظهار کرد: بعد از شهریور 57 جریان‌های مختلف در منزل ما جلسه داشتند، از وقتی رهبر معظم انقلاب از تبعید به مشهد بازگشتند، یک اتاق فرماندهی تشکیل شد و دور درگیری‌ها تندتر شد. 

 

عضو حقیقی شورای عالی انقلاب فرهنگی با اشاره به برخی اتفاقات جریان‌ساز پیروزی بهمن‌ماه سال 57، بیان کرد: حمله به صحن حرم امام رضا(ع) از جمله جریانات مهم آن دوران بود که به نفع انقلاب شد زیرا افراد مذهبی غیرسیاسی که تا آن زمان معتقد به جدایی دین از سیاست بودند نیز وارد صحنه شدند؛ چگونه این قضیه ممکن است، امام علی(ع) به خاطر سیاست کشته شد، امام حسین(ع) و حرکت ایشان اگر سیاسی نبود چه بود و از امام زمان(عج) سیاسی‌تر به معنای حقیقی کلمه نداریم.  

 

وی ابراز کرد: تظاهرات بانوان در 17 دی‌ماه 56 اولین تظاهرات مشهد بود که با پوشیه برای آزادی زندانیان سیاسی و بدون شعار دادن انجام شد که دو روز قبل از تظاهرات قم در 19 دی 56 بود و بعد تظاهراتی بری دفاع از حجاب در مشهد توسط بانوان محجبه مشهدی صورت گرفت.

 

برکات حرکت و خون امام حسین(ع)

رحیم‌پور ادامه داد: بعدها قضایای مسجد امام رضا(ع) در چهارراه لشکر با منبر رفتن حجت‌الاسلام ری‌شهری و نیز بازداشت بانوان اتفاق افتاد، راهپیمایی عاشورای 57 منسجم‌ترین راهپیمایی شهر مشهد بود که انتظامات دقیقی داشت و از آن زمان به بعد شغل و تفریح ما نوجوانان و جوانان آن روز، راهپیمایی در خیابان‌های شهدا، طبرسی و امام رضا(ع) بود.

 

وی در رابطه با همراهی طبقه پزشکان و پرستاران با جریان انقلاب، تصریح کرد: اطبا و برخی اعضا هیئت علمی بعد قضایای تاسوعا و عاشورا به نفع انقلاب تعیین موضع کردند زیرا از این راهپیمایی عظیم به بعد برخی خط‌ها شکسته شد، یعنی امام حسین(ع) کمر حکومت شاه را شکست و ان شاء الله کمر آمریکا، وهابیت و داعش را خواهد شکست و همه از برکات حرکت و خون امام حسین(ع) است.

 

این عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی با بیان اینکه همه اینها حوادث پلکانی قبل واقعه 23 آذرماه 57 بودند، افزود: مردم که تا آن زمان حداکثر به تعداد  10 هزار نفر در راهپیمایی‌ها شرکت می‌کردند، پس از راهپیمایی بزرگ روز عاشورای حسینی به تعداد بسیار زیادی حضور می‌یافتند، حکومت نیز برای شکستن ترس عمال خود، گروه‌های چماق به دست راه انداختند که با شعارهایی همچون «نوکر شاهیم»، «چاکر شاهیم» یا «جاوید شاه» به مردم حمله‌ور شدند؛ البته حکومت، این گروه‌ها را جزو عامه مردم و نیروهای موافق خود، نه یک گروه اجیر شده معرفی می‌کرد.

 

بیمارستان امام رضا(ع)؛ مرکز تحولات انقلاب

وی عنوان کرد: روز 23 آذرماه بین پزشکان و چماق به دستان در بیمارستان درگیری پیش آمد، نیروهای مسلح در‌ها و شیشه‌ها را شکستند، اول تیرهوایی و بعد زمینی شلیک کردند، به بیمارستان گاز اشک‌آور زدند و با تیربار کالیبر پنج مخصوص تانک به رگبار بستند، بیماران را مورد ضرب و شتم قرر دادند، حتی سرم دست بعضی از نوزادان و کودکان بستری را کشیدند و چند نفر از کودکان بیمار و پرسنل پزشکی را شهید کردند.

 

رحیم‌پورازغدی به وقایع بعد از 23 آذرماه بیمارستان امام رضا(ع) اشاره کرد و گفت: 13 روز این محل مرکز تحولات انقلاب و تحصن‌ها شد، در بیمارستان ورزش می‌کردند، تمرین‌های چریکی می‌دادند، منبر می‌رفتند و به ایراد سخنرانی می‌پرداختند؛ بعدها مردم مجسمه شاه را در میدان تقی‌آباد و این بیمارستان پایین کشیدند؛ درگیری‌ها از واقعه بیمارستان امام رضا(ع) تا 22 بهمن 57 ادامه‌دار شد و دیگر مشهد روی آرامش به خود ندید.

 

وی تشریح کرد: نهم و دهم دی‌ماه 57، نیروهای مسلح حکومتی مردم را در صف نان و نفت به گلوله بستند، ساواک و شهربانی به خانه بعضی بزرگان از جمله رهبر معظم انقلاب، عباس واعظ‌طبسی، نماینده مجلس خبرگان رهبری و شهید عبدالکریم هاشمی‌نژاد حمله کردند و دو بار نیز به منزل پدری ما متعرض شدند و در همین ایام من دستگیر شدم، حوادث پنجم و ششم دی‌ماه در مشهد اتفاق افتاد که همه این تحولات مقدمه‌ساز وقوع حرکت اصلی انقلاب اسلامی بود و باید در فرصت دیگری دنباله ماجرای انقلاب را تجزیه و تحلیل کرد.

 

منبع: ایکنا