وضعِ موجود، نتیجه حاکم شدنِ مدیریتی است که برداشت دقیقی از واقعیت های اجرایی کشور ندارد

 

*روزهای سرنوشت سازِ اردیبهشتِ 96، زمانی است برایِ یک انتخابِ تاریخی؛ چرا که قرار است تصمیمی بس بزرگ برای امروزِ خود و آینده ی فرزندانمان بگیریم.

 

* یا رئیس جمهورِ فعلی مسیری که در پیش گرفته است را ادامه خواهد داد و یا در وضعِ موجود، تغییری بنیادین ایجاد خواهیم کرد.

 

*وضعِ موجود، نتیجه حاکم شدنِ مدیریتی است که برداشت دقیقی از واقعیت های اجرایی کشور نداشته و ندارد، لذا برای کسبِ رای، وعده 100 روزه می دهد و بعد از 4 سال حرف و بی عملی، مجبور به بی صداقتی می‌شود و آن وعده را انکار می کند. حال آیا می توان به دیگر وعده های او اعتماد کرد؟ «من نگفتم» نتیجه‌ی همین بی عملی و بی صداقتی است.

 

*آقایِ روحانی از بهتر شدنِ وضعیتِ اقتصادی می گویند، اما اگر ایشان پای خود را از درون اتاق شان بیرون بگذارند و میانِ مردم بروند، از واقعیت‌های ملموسِ دَرونِ جامعه، تصویر دقیق تری  پیدا می‌کنند و برایشان روشن می شود که تنها 4 درصدِ جامعه از وضعِ موجود رضایت دارند.

 

*واقعیت این است که اقشار مختلف از این که واحدهایِ تولیدیِ بزرگ و کوچک یکی پس از دیگری تعطیل می شوند یا کارگرانِ خود را به اجبار کاهش می دهند، بسیار ناراضی اند.

 

*اگر آقایِ رییس جمهور میانِ مردم بودند، می دیدند خانواده ها چگونه از بیکاریِ فرزندانِ تحصیل کرده خود رنج می‌برند و پدران برای اینکه از عهده مخارجِ روزمره زندگی برآیند، هر روز ساعت ها کار می کنند. 

 

*اگر آقایِ روحانی میانِ مردم بودند، به جای اینکه با «آمارهایِ کاغذی» از وضعیتِ خوبِ اقتصادی سخن بگویند، با گوش های خود می شنیدند که مردم می پرسند: چقدر شعار!؟ چقدر وعده!؟ و چقدر حرف!؟